مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان شناختی و رفتاری بر تعدیل طرحواره‌های ناسازگار اولیه در بیماران بی‌اشتهایی عصبی با توجه به پیوند والدین

هدف مطالعه حاضر مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان شناختی و رفتاری بر تعدیل طرحواره­های ناسازگار اولیه در بیماران بی‌اشتهایی عصبی با توجه به پیوند والدینی بوده است. روش مطالعه آزمایشی با طرح پیش­آزمون- پس­آزمون، پیگیری با گروه کنترل می­باشد. جامعه آماری شامل بیماران دارای اختلال خوردن مراجعه کننده به مراکز روان­پزشکی، روان­درمانی بالینی و مراکز درمانی چاقی و لاغری شهر تهران در رده سنی 16 تا 23 سال می­باشد. روش نمونه­گیری به صورت هدفمند بوده است. در غربال­گری صورت گرفته 21 بیمار بی‌اشتهایی عصبی تشخیص داده شد. در نهایت بیماران در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل همتاسازی شده­اند. ابزار گردآوری داده­ها پرسشنامه، مصاحبه تشخیصی بر اساس ملاک های تشخیص اختلال خوردن و تشخیص روان­پزشک بوده است و از دو پرسشنامه: 1- پیوند والدینی، 2- طرحواره­های ناسازگار یانگ استفاده شد. بیماران در حوزه بریدگی و طرد، خودگردانی و عملکرد مختل بیشترین آسیب و سایر حوزه­ها آسیب کمتری داشتند. در همه حوزه­ها طرحواره درمانی در بیماران دارای پیوند بیش حمایت­گر اثربخشی بالاتر داشته است. اما درمان شناختی و رفتاری فقط در حوزه بریدگی و طرد و خودگردانی اثربخش بوده است و عود برگشت بیماری در این درمان بالا بود. یافته­های بدست آمده در سبب شناسی اختلال بی‌اشتهایی عصبی مبتنی بر دیدگاه سیستمی و روابط شیء حمایت می­کند و راه را برای پژوهش بیشتر در این زمینه فراهم می­نماید.